Maden kazası, doğal afetler, terör saldırısı üzere olaylar karşısında verdiğimiz reaksiyonlar ne kadar samimi?
Peki, devlet kurumlarının bu olaylar karşısındaki yansıları samimi mi?
Bu soruların net karşılıklarını bilemiyorum. Maalesef bu mevzuda yapılmış, sağlam araştırma bilgileri yok. Münasebetiyle yalnızca başımda oluşan soruları paylaşmak istiyorum.
Bu satırların yazıldığı sırada, Bartın’daki faciada 40 kişinin öldüğü resmi kaynaklar tarafından açıklanmıştı. Bu sayının artmamasını diliyorum.
1941 yılından bu yana 3 binden fazla insan maden kazalarında ölmüştür. 100 binden fazla insan ise yaralanmıştır. Bu kazalar ve facialardan hepimiz anında, klasik medya ve toplumsal medya vasıtasıyla haberdar oluyoruz.
Oluyoruz da ne yapıyoruz?
Olay sıcaklığını korurken, çoğunluğumuz toplumsal medya hesaplarımızdan kederlerimizi belirten iletiler yayınlıyor ve benzeri bildirilerin altına, üzülen, ağlayan emojiler yapıştırıyoruz.
Birkaç gün sonra da gündem değiştiğinde, o faciayı unutup, yeni gündemlerle ilgili görüşlerimizi belirten iletiler yayınlıyoruz. Bartın’da yaşanan maden faciasına yönelik, hüznümüzü belirten mesajlarda yayınladık.
Şimdi samimi olarak düşünelim:
Toplu taşıma araçlarında, üstü başı kirli bir madenci yanımıza otursa ne hissederiz? Bunun karşılığını da bilmiyorum fakat yaralı olarak ambulansa bindirilen madencinin, çarşaf kirlenmesin diye çizmelerini çıkartmasına hepimiz duygulanırız.
Bir madenci çocuğu, eğitim masrafları için bizden yardım istediğinde, kaçımız yardım elini uzatır, kaçımız ‘taşı sıkasan suyunu çıkartırsın, git çalış’ der? Bunun da karşılığını bilmiyorum fakat ölen madencilerin aileleri için başlatılan yardım kampanyalarına çoğumuz katılırız.
Bu madenciler meselelerini medya ve toplumsal medya üzerinden duyursalar, ne reaksiyon gösteririz? Sıkıntılarını sahiplenir miyiz? Sahiplenirim karşılığını verenlerin kaçı, seslerini duyuracak bir sivil toplum kuruluşu üyesi?
Devlet organları için de başımda sorular uçuşuyor…
Bu çalışanlar ölmeden evvel, çalışma şartlarının güzelleştirilmesi için gerekli teşebbüslerde bulunsalardı, işverenlerinden, Kaymakamdan, Validen ya da Çalışma Bakanından ne yanıt alırlardı?
Ya da bu şartlarla ilgili taleplerine kayıtsız kalındığı için, Anayasal hakları çerçevesinde yürüyüş yapmak isteselerdi, polisin yansısı ne olurdu?
Ne karşılık verirlerdi, ne reaksiyon gösterirlerdi bilemem fakat şu an o kurumların zirvesindekilerin hepsi olay yerindeler…