Bazen müzik dinlemeyi bırakırsınız ve dünya siyah beyaz bir yer haline gelir. Hayatınızı eski bir Fransız sinemasını izler üzere izlersiniz. Hayat akıp giderken, siz yalnızca gözleri açık hayal gören bir seyircisinizdir. Hakikaten orada değilsinizdir. Sizi bu karanlıktan kurtarıp size renkleri geri verecek olansa, yeniden ve yalnızca müziktir.
En azından bana olan şey buydu. Bir vakitler içine düştüğüm siyah beyaz sinemadan beni çekip çıkaran ise, tuhaf bir biçimde, bir reggae albümü olmuştu. Tahminen de tuhaf değildi, hatta çok mantıklıydı. Ne de olsa reggae dediğimiz şey, dünyanın tüm renklerini içinde barındırır…
The Black Ark’ı hayal ediyorum artık. Burası, reggae müzik imalcisi Lee “Scratch” Perry’nin Kingston, Jamaika’da yer alan stüdyosuydu. Bob Marley ve Max Romeo üzere büyük isimler de bu stüdyoda kayıtlar yapmışlardı.
“Ashanti” Roy Johnson, Cedric Myton ve onlara daha sonra katılan Watty Burnett’ten oluşan reggae vokal kümesi The Congos ise 1970’lerin ikinci yarısında The Black Ark’ta Perry’nin kılavuzluğunda muazzam bir albüm kaydetmişti.
1977’de yayımlanan “Heart of The Congos” ismindeki bu hazine, yeryüzünde kaydedilmiş tahminen de en hoş reggae albümlerinden biriydi. Kalp atışlarından ilham alan ritimler, ağlayan çocukların ve meskene dönen balıkçıların hikayeleri, insanın ruhuna nakış üzere işlenen vokaller…
Ancak plak şirketleriyle Perry ortasında yaşanan uyuşmazlıklar sonucu bu albüm hiçbir vakit bir Bob Marley albümü kadar tanınan olamadı. Her şey yolunda gitseydi, tahminen de ‘Heart of The Congos’ tüm dünyayı kasıp kavuracaktı.
The Congos ise vakit zaman bir ortaya gelerek müzik yapmaya devam etse de, bir daha asla bu albümdeki büyülü havayı yakalayamadı. Şimdilerde yeni yeni değeri anlaşılan “Heart of The Congos” hem kümenin hem de Perry’nin başyapıtıydı.
Sonraları hayatımdaki en özel albümlerden biri haline gelecek olan bu zımnî hazineye böylesine kafayı takmamdan yıllar evvel bir hayal görmüştüm. Müzik dinlemeyi bıraktığım ve dünyanın siyah beyaz bir yer haline geldiği günlerde…
Rüyamda konutumun tabanında yeraltına açılan bir kapı buluyordum. Aşağıya indiğimde burasının terk edilmiş bir otopark olduğunu görüyordum. Floresan lambalarla aydınlatılmış, içinde birkaç eski otomobilin durduğu, tuhaf bir yer… Derken otomobillerden birinin gerisinden bir timsah çıkıyordu dışarıya.
Timsah bana hakikat yalpalayarak ilerliyor ve tam önümde duruyordu. Korkmam gerektiğini biliyordum lakin korkmuyordum. Gözlerine baktığımda, onun bana ziyan vermeyeceğini anlıyordum. Tıpkı vakitte, onun kim olduğunu da.
Bu tuhaf yaratık, benim hayatım boyunca bastırdığım çocuksu ve yabanî benliğimdi. Toplum onu daima evcilleştirmeye çalışmış, bense daha da ileri giderek onu yeraltındaki bir otoparka kapatmıştım.
Timsah endişe içindeydi; hantaldı, yağ bağlamıştı, mutsuzdu ve derisi toz rengindeydi. Bu haliyle gerçek bir varlık değil, olsa olsa karanlık bir gölgeydi. Onun benim karanlık yanımı temsil ettiğini anlamak için Jung olmaya gerek yoktu. Hayalimde bile biliyordum bunu. Bizim kalp atışlarımız birdi.
Sonra ne mi oldu? Gözyaşları içinde elinden tutup onu yeraltından üste, konutuma çıkardım. Onu kanepeye oturttum ve ona bir fincan çay yaptım. Çaylarımızı içerken, bildiğimi bile bilmediğim, tuhaf bir lisanda konuşmaya başladık. Onun elini tuttum. Ve sonunda, bana gülümsediğinde, gözlerimi açtım.
O gün iki şeyden emin oldum: Onu bir daha asla görmeyecektim ve tekrar müzik dinlemeye başlayabilecektim. Timsahımı özgür bırakmış, karşılığında müziğimi geri almıştım.
The Congos’un “Fisherman” müziği konutumun salonunu doldururken, kendi kendime gülümsedim ve Jamaika’ya ışınlandım. Bunu izleyen vakitlerde, timsahımın da bir yerlerde bu müzik eşliğinde dans ettiğini düşünmekten daima çok hoşlandım.
Size komik gelecek tahminen ancak insanların böylesine hoş bir müzik yapabilmeleri beni şaşırtıyor bazen. Ve biliyorum ki, günün birinde dünya benim için yine siyah beyaz bir hale gelse bile, bir anda üzerime Jamaika’nın renklerinden dokunmuş bir pelerin örtülecek ve hayat devam edecek kaldığı yerden.