Gazeteci-Yazar Dr. Melahat Beki’nin tasavvuf hakkında kaleme aldığı kitaplar okuyucuyla buluştu. Beki’nin; “İslam Medeniyetinde Tasavvufun Rolü”, “Tasavvuf Yazıları”, “Hikmet Geleneği ve Hikem-i Atâiyye”, “Ebu’l Hasan Harakânî ve Manevi Kişiliği” ve “Said Nursi’nin Tasavvufî Görüşleri” yapıtları tasavvuf hakkında okuma yapmak isteyenlere geniş bir kaynak imkanı sağlıyor.
TASAVVUF YAZILARI
-Önsöz bölümü-
Bu çalışma tasavvufun farklı hususlarında kaleme alınmış beş kısımdan oluşmaktadır. Birinci kısım; Mevlana Celaleddin-i Rumi’de ilahi cezbenin yanısmalarını ve sema kavramını ele almaktadır. Bu çalışmada, Mevlânâ’nın hem şahsen kendisinin yüksek bir cezbe halinde yaşadığını, hem de verdiği yapıtların, daima yaşadığı bir ilâhi cezbe halinde ortaya çıktığını göstermeye çalıştık. O; bu cezbe halinin tesiriyle sema yapmış, semayı manevi bir ibadet ve tesbihat olarak algılamıştır.
Eserde yer alan ikinci kısım;, “Mevlanada Batili Zihinleri Cezbeden Kavramlar” ismini taşımaktadır. Bu kısımda, Mevlana’nın yüzyılları aşarak kozmik kimliği ve iletisi ile doğudan batıya tüm dünyayı etkilemesinin ana noktaları üzerinde durulmaya çalışılmıştır. Bilhassa onun son yüzyıllarda doğuda ilgi gördüğü kadar batıda da yankı uyandırmasının ve ona duyulan ilgi her geçen gün daha da artmasının ana nedenleri ortasında onun kozmik iletisinin ve öğretisinin ana kavramlarının tesirli olduğu vurgulanmış, bu kavramlar ortaya konmaya çalışılmıştır. Mevlana öğretilerinin batılı zihinleri kuşatan ve onları sarsarak büyüleyen ögelerinin başında hiç elbet onun, insanı yaradanla kozmosla, tüm kainatla bütünleştiren aşk kavramı, bu kavramı ele alış biçimi ve ona bakış açısı gelir. İkinci akıl kavramına Mevlana’nın bakış açısı, batı dünyasının hakikat arayışında onlara hikmete giden yolda rehber olmuştur. Mevlana’da bayanın ontolojik boyutu ve erkekle maneviyat yolundaki eşit ve hür konumlanışı da, bu öğretinin onlar için cezbedişi noktalarından biri olmuştur. Mevlana’nın tüm dinlere gösterdiği, hürmet, nezaket ve hoşgörülü yaklaşımı ise, kalpleri fetheden manevi bir bildiri olmuştur. Musiki ve semanın, manevi vecde vücud giydiren büyüsü de batılılar için hayranlık uyandıran bir öteki istikamettir.
Çalışmamızda yer alan üçüncü kısım ise, “Örnekleriyle Tasavvuf’ta Hikmet Kavrami”dır. Sûfi literatüründe hikmet, ledünnî bir bilgi olarak karşımıza çıkmaktadır. Sûfiler, hikmetin elde edilmesi yolunda en kıymetli konu olarak, zühd ve takvaya dayalı salih amellerle süslenmiş bir hayatın gerekliliğini öne sürmektedirler.Ancak, kesb sahibi olmak, yani efor göstermek tek başına bu ilahi lütfa yani hikmet sahibi olmaya bilgelik anahtarını elde etmeye yetmeyebilir. Ünlü Hikemiyat yapıtlarından örnekler verdiğimiz bu çalışma, hikmet kavramını ve hikemiyat yapıtlarını mercek altına almaktadır.
“Tasavvufun Beş Manevi Takviye Mekanizması” başlıklı dördüncü kısımda ise, Toplumsal Hizmet Uygulamasında, din ve mâneviyatın rolünün ehemmiyeti vurgulanmaktadır. İslâm mâneviyatının hayat pratiğine uygulanması manasına gelen Tasavvuf da bu yüzden son periyotlarda bir toplumsal hizmet aracı olarak üstlendiği faal rol nedeniyle daha yakından incelenmektedir. Tasavvufun temel kavramlarından kimilerinin toplumsal hizmetlerdeki rehber rolü, bu çalışmanın konusu olmuştur.
Çalışmamızda yer alan beşinci kısım ise, ‘Vahdet-ül Vücud’a Kaynaklık Ettiği Savunulan Ünlü Hadisler Ve Şerhleri” ismini taşımaktadır. Vahdet-i Vücûd niyetiyle ilgili olarak lehte ve aleyhte, tarih boyunca, pek çok argüman ileri sürülmüştür. Bunların başındaysa vahdet-i vücud fikrinin ayet ve hadislerle temellendirilip temellendirilmeyeceği konusu gelmiştir. Bu çalışmada bilhassa, Vahdet-ül Vücûd doktrini ile ilgili olarak, bu görüşe kanıt ve kaynak gösterilen hadislerin önde gelenleri incelenmeye çalışılmıştır.
EBU’L HASAN HARAKÂNÎ VE MANEVİ KİŞİLİĞİ
-Önsöz bölümü-
Ebu’l-Hasan Harakânî sûfî geleneğin seçkin simalarından biridir. Harakânî, tarikatın erken devir tarihinde Nakşbendiyye’nin oluşum ve tekamül sürecine direkt ve dolaylı olarak tesir etmiş sufi bir şahsiyettir. Mânevi istidatı sayesinde, seyr-i sülûkunu Üveysilik üzere bir yolla Bayezid-i Bistâmî’nin ruhaniyetinden yapmış, onun mürşitliğinde eğitim görmüş ve ondan feyz almıştır. O, tıpkı mürşidi üzere Tayfuriyye yolunu benimseyen bir isim olarak, sûfî deneyimin Bayezid-i Bistami yolunu takip eden güçlü bir Nakşi piridir. Meşrebi, irfanı ile Nakşî silsilesinin değerli bir halkasını temsil eden Harakânî’nin aşk, vecd, vuslat ve melâmet çizgisindeki tasavvuf anlayışı Nakşbendiyye tarikatında ve başka tarikatların bir birçoklarında tarih boyunca derin izler bırakmıştır. Onun birçok kelamı, bilhassa şatahât olarak değerlendirilen bazı sözleri vahdet-i beden niyetinin yansımalarını taşımaktadır. Harakânî, mânevi makamı çağdaşı olan ve sonraki asırlarda gelen ortalarında Şems-i Tebrizi ve Mevlana üzere büyük sufi şahsiyetlerinde olduğu birçok mutasavvıf tarafından ‘zamanın sahibi, vaktinin kutbu’ olarak değerlendirilmiş, büyük övgü ve hürmetle kendisine hürmet edilmiştir. Konuşmalarından ve veciz kelamlarından anlaşıldığı kadarıyla arif-i billah olan bu büyük sufi, naz makamındadır.
Binlerce talebe yetiştiren ve kendisinden sonra gelen bir çok sufi ve düşünürü etkileyen Harakânî, Kur’ân ve sünneti rehber edinmiş, şeriatın ahkâmından ödün vermemiş, ehl-i sünnet mutasavvıflarının müsaadeden giderek zahîrî ilimlerin akabinde, batınî ilimlere nüfuz edilmesi gerektiğini belirtmiştir. Her ne kadar evvelce ümmi olduğu daha sonra vehbî bir ilme Allah’ın lütfu ile kavuştuğu söylense de, Kur’ân’a ve hadislere olan vukufiyeti onun muhakkak bir zahiri ilme de sahip olduğunu düşündürmektedir.
Nefsi kötülüklerden arındırıp saflaştırarak insan-ı kâmil olma yolunda ilerlenebileceğini söyleyen Harakânî, kelamlarında ve amellerinde gösterişten uzak bir ihlas içinde olmanın ehemmiyetinin altını çizmiştir. Harakânî’nin yapıtlarını, kelamlarını ve öğretisini değerlendirenler, onun kendi çağına nazaran çok ileri seviyede, tefekkür gerektiren bir lisan ile konuştuğunu, mahallî ve tarihi olanı aştığını belirtmektedir. O, bir sufi olmasının yanısıra tesirli sözlerindeki derin uslubu ve Kur’ân temelli kültürü ile engin manaları veciz biçimde sunan büyük bir İslam mütefekkiridir.
Biz bu çalışmamızda çeşitli taraflarıyla Harakânî’nin mânevi kişiliğini ortaya koymaya onun bulunduğu mânevi makamın yansımalarına ve batınî dünyasına dair ipuçları sunmayı hedefledik. Sekiz kısımdan oluşan bu çalışmada, “Ebu’l Hasan Harakânî’nin Hayatı, Eğitimi Ve İrfâni Kişiliği”, “Harakânî’nin Kuran Ve Sünnete Bağlılığı”, “Harakânî’de Üzücü Ve Beka Kavramları”, “Harakânî’nin Mânevi Makamı Ve Mânevi Kişiliği”, “Harakânî ve Şathiye Kavramı“, “Harakânî’ye Nazaran Kerâmet Kavramı Ve Kerâmetleri”, “Harakânî’de ‘İlham’ Anlayışı” Ve “Harakânî’de İnsan Sevgisi” isimli kısımlardan oluşmaktadır. Çalışmamızın Ebu’l Hasan Harakânî’nin irfâni ve mânevi kişiliğine dair bir özet sunmasını ve hayırlara vesile olmasını niyaz ederiz.
SAİD NURSİ’NİN TASAVVUFÎ GÖRÜŞLERİ
-Giriş bölümü-
Said Nursi yaşadığımız coğrafyada XX. yüzyıla damgasını vuran değerli isimlerden biridir. Bilimsel çerçevede pek çok taraftan araştırma konusu yapılan yapıtları, milyonları bulan takipçileriyle, Said Nursi vefatının akabinde da aktifliğini sürdürmüştür. Lakin; hayatında ve vefatından sonra hem etrafındakiler tarafından ‘kâmil bir veli, ârif ve muhakkîk’ olarak görülen derûnî şahsiyetinin, hem de iman temellerine dair kuşkuların izâlesine ve tahkîkî bir iman elde edilmesini sağlamaya yönelik yapıtlarının, tasavvufî bir çerçevede değerlendirilip değerlendirilemeyeceği tartışma konusu olmuştur.
Biz bu çalışmamızda, yıllardır tartışılan bu konuya açıklık getirmeyi hedefleyerek, iki temel noktadaki soru işaretlerine odaklanan bir efor içerisinde olmaya çalıştık. Bu iki temel noktadan biri; tarikatların yasaklandığı, tekke ve zaviyelerin kapatıldığı, harf inkılabının yaşandığı bir bölümde yaşayan bu büyük mütefekkirin; etrafındaki geniş bir kitleye yaptığı önderliğin; bir tasavvufî şahsiyetin mürşidliği biçiminde ele alınıp alınamayacağı, bu bağlamda Nursi’nin kişiliğinin manevî boyutu ve bu boyuta işaret eden hayatındaki tasavvufî motiflerdir.
Bir başka noktaysa Said Nursi’nin iman asıllarını ele alan 196 eserinin, birer kelam kitabı niteliğinde mi olduğu yoksa müellifin argümanında olduğu üzere ‘birer tefsir olmakla bir arada ilhamla yazdırılan ve manevî bir mürşidlik hususiyeti atfedilen’ tasavvufî eseler mi olduğu sorusuna verilebilecek karşılıklardır.
Bu iki temel noktadaki sorulara karşılık aradığımız beş kısımdan oluşan bu çalışmamız başlangıçta bir yüksek lisans tezi olarak hazırlanmıştır. Bu bağlamda, beni derin vizyonu ile yönlendiren ve her daim çalışmalarıma ışık tutan pahalı babam Prof. Dr. Niyazi Beki’ye teşekkür etmek isterim. Ayrıyeten tez danışmanım, bu çalışmayı yapmam için beni yüreklendiren ve dayanaklarını esirgemeyen kıymetli hocam Prof. Mahmut Erol Kılıç Beyefendi’ye en içten teşekkürlerimi sunmayı bir borç bilirim. Gerçekten bu çalışma onun önerisi ve yardımları sonucu ortaya çıkabildi.
Çalışmamızda izlediğimiz araştırma sistemleriyse şu biçimdedir: Tüm kısımlarda, öncelikli kaynak olarak, Said Nursi’nin 196 yapıtının oluşturduğu Said Nursi Külliyatı üzerinde araştırma yaptık. İkinci dereceden kaynak olarak, Nursi hakkında yazılmış kitap ve makalelerden yararlandık. Çalışmamızdaki üçüncü derece kaynakları ise, Nursi’nin yaşadığı periyotta yanında bulunmuş yakın talebeleri ve onun çağdaşı olan pirlerin halifeleriyle şahsen gerçekleştirdiğimiz mülakatlar oluşturmaktadır.
Çalışmamızın “Said Nursi’nin Hayatı” başlıklı birinci kısmı, üç orta kısımdan oluşmaktadır. Said Nursi’nin biyografisi ve yapıtlarına ait bilgi verilen birinci iki kısmı, Said Nursi’nin hayatındaki tasavvufî motiflerin işlendiği üçüncü kısım takip etmektedir. Bu kısımda, Said Nursi’nin şahsiyetinin manevî boyutuna ışık tutan tarafları ve yetiştiği tasavvufî etraf, mutasavvıf hocaları, çağdaşı olan ve olmayan mutasavvıflarla manevî bağları ve ilgileri ile, hayatındaki öteki tasavvufî motifler incelenmiştir.
“Said Nursi’nin Tasavvuf Tarihindeki Tasavvûfî Şahsiyetlere Yönelik Görüş Ve Tenkitleri” başlıklı ikinci kısım de ise, Risale-i Işık Külliyatında ismi geçtiğini tesbit ettiğimiz 43 mutasavvıfı inceledik. Öncelikle kısaca biyografilerine yer verdiğimiz bu mutasavvıfların her birinin, Risale-i Parıltı Külliyatında geçtikleri tüm yerleri tesbit edip, akabinde Nursi’nin bu şahıslardan nasıl bahsettiğini ve onlarla olan alakasını yorumladık. Üçüncü Kısım, Said Nursi’nin Tasavvuf’a dair görüşlerinin incelenmesine ayrılmıştır. Üç kısımdan oluşan bu kısımda birinci olarak Nursi’nin varlık nazariyesi incelenmiş bu bağlamda, Nursi’nin külliyatında geçen, beden ve beden mertebelerine dair tüm tasavvuf kavramları ve bunlara bakış açısı irdelenmiş, ayrıyeten Vahdet-i Beden ve Vahdet-i Şühûd nazariyeleriyle mukayeseli olarak Nursi’nin ontolojik görüşlerine ve yaratılış teorisine genel bir bakış açısı sunulmaya çalışılmıştır. Hiç elbet ki, her biri farklı bir bilimsel çalışma konusu olan bu üç kısmın tam manasıyla ayrıntılandırılarak yorumlandığı söylenemez. Lakin bu hususta, Nursi’nin ontolojik görüşlerinin anlaşılması ve vahdet-i beden ile şuhud nazariyelerine yaklaşımı hakkında genel bir kanaat sağlayabilecek kadar data ve yorum sunulmuştur. Tıpkı konu, bu kısmın ikinci kısmını oluşturan, ‘Nursi’de Beceri ve Bilgi’ kaynaklarının incelendiği kısım için de geçerlidir. Bu kısımda Nursi’nin epistemolojik görüşlerine yer verilmiş, tüm çalışma boyunca takip edilen birebir metot izlenerek, Nursi’nin bilgi kaynağı olarak gördüğü temel kavramların evvel ıstılâhî manaları, daha sonra külliyatta geçtiği yerler ve son olarak da tasavvufla mukayeseli olarak yorumlanmasına yer verilmiştir.
Üçüncü kısmın üçüncü kısmını oluşturan, ‘Nursi’nin külliyatında tasavvuf kavramları ve kullanılış şekilleri’ni araştırdığımız kısımdaysa şu tekniği izledik Müellifin metinlerinden hareketle, bu metinlerde geniş yer ayrıldığını tesbit ettiğimiz 40 tasavvuf kavramını inceledik. Öncelikle bu kavramların tasavvuf terminolojisindeki manalarına; Suad Hakîm’in, Abdürrezzak Kaşânî’nin ve Ethem Cebecioğlu’nun tasavvuf sözlüklerinden, Diyanet İslam Ansiklopedisi’nden, Selçuk Eraydın ve Hasan Kamil Yılmaz’a ilişkin ‘Tasavvuf ve Tarikatlar’ kitaplarından olmak üzere temel 6 kaynaktan yararlanarak yer verdik.
Daha sonra, tasavvuf ıstılahındaki manalarını açıkladığımız bu kavramların, Risale-i Parıltı Külliyatında geçtiği tüm yerleri, müellifin kavramlarla ilgili kasdının anlaşılacağı uzunlukta, bağlamlarıyla birlikte mümkün olduğunca kısa olarak gösterdik. Ve kavramsal çalışmamızda son olarak, ele aldığımız tüm kavramları, tasavvuf ıstılahındaki manaları ve Risale-i Parıltı Külliyatında geçtiği tüm yerleri verdikten sonra, yorumladık. Bu yorumumuzda birinci olarak Nursi’nin her bir kavramı nasıl ele aldığına, daha sonra, bu kavramları tasavvuf ıstılahındaki emsal ve farklı manalarıyla nasıl yorumladığına ait görüşlerimizi beyan ettik.
Çalışmamızın; Nursi’nin tasavvufî kurumlara yönelik görüş ve tenkitlerinin yer aldığı dördüncü kısmında ise, genel olarak ‘tasavvuf, tarikat, tekke ve zaviye’ kavramlarının tasavvuf terminolojisindeki manalarına değindikten sonra, tekrar bu kavramların külliyatta geçtiği tüm yerleri tesbit ederek, daha sonra Nursi’nin bu kuruluşlara ait görüşlerinin nasıl yorumlanması gerektiğine dair fikirlerimizi, müellifin olumlu ve olumsuz tenkitlerinin altını çizerek değerlendirdik.
Bu çalışmanın beşinci ve son kısmını ise, çağdaşı olan mutasavvıfların Said Nursi’ye dair görüş ve tenkitleri oluşturmaktadır. Bu kısımda, çeşitli yapıtlarda Nursi’nin manevî istikameti ve tasavvufî fikirlerine dair görüş beyan eden mutasavvıfların yorumlarına ve şahsen kendileriyle mülakat gerçekleştirdiğimiz mutasavvıfların görüşlerine yer verilmiştir.
Özetle bu çalışmanın, Said Nursi’nin manevi kimliği; yetişmesinde etkisi olan tasavvufî etraf, eselerinin oluşmasına taban hazırlayan beslendiği tasavvufî kaynaklar, hayatında ve yapıtlarındaki tasavvufî motifler hususlarında geniş çerçeveli bir bakış açısı sunmayı hedeflediğini söyleyebiliriz.
HİKMET GELENEĞİ VE HİKEM-İ ATÂİYYE
-Giriş kısmından bir kesit-
Tanrı’nın oğlu ve ete kemiğe bürünen hikmet (tanrısallık) kavramını İncil’e sokan kişi Pavlos’tur. Ona nazaran; “Îsâ, bütün kainattan evvel var olan bir şahsiyettir. Bir insandır evet lakin semâvî bir insandır. Tanrı’nın yanında iken, O, “yeni beşeriyet” teşkil etmek icin “yeni bir Âdem” olarak O’nu göndermiştir.
Sonuç itibâriyle, görüldüğü üzere, daha sonraki Hristiyanlık ‘hikmet’i; ‘bedenlenmiş hikmet’ olarak anlamaktadır. Bilhassa başka İncillerden farklı olarak Yuhanna İncili’nde, “Önce kelam var-dı” denerek tanrısal akılla birlikte O’ndan bir modül olarak her şey-den evvel varolduğu söylenen Hz. Îsâ’nın varlığı; şahsen tanrısal hikmet olarak kabul edilmektedir. Bu durumda İncil’in de bir hikmet kitabı olarak görülme nedeni daha anlaşılır olacaktır. İncil’e bakıldığında, tüm kıssa, kısa ve mesellerin, Hz. Îsâ’nın veciz kelamlarının öğretici bir hikmetle söylendiğini görmek mümkündür. Bu mânâda Tevrat ve İncil’de birçok kısım hikmete ayrılmıştır ve hikmetin hakkıyla elde edilmesinin yollarını göstermek için çaba-layan birer dînî öğreti olarak inananlarına rehberlik etmişlerdir, denilebilir.
Peki İslam Geleneği’nde, Kur’an ve Sünnet’de, Tasavvuf Öğretisi’nde hikmetin yeri nedir, nasıl ele alınmıştır? Bu kitapta bu soruya yanıt aranacaktır.
İSLAM MEDENİYETİNDE TASAVVUFUN ROLÜ
-Giriş bölümü-
İslam medeniyetini meydana getiren temel öge, ilahi vahyin merkeze alınmasıdır. Zira bu medeniyetin ana kaynakları olan Kur’an-ı Kerim ve sünnetin, tarih boyunca İslam dinin iletisini ve ruhunu farklı coğrafyalara ve medeniyetlere kadar ulaştırabilmesi, bu medeniyetin mensuplarının vahyin ışığından ayrılmaması sayesinde gerçekleşmiştir.
Tasavvuf, müslüman bireylerin şahsî mânevi seyahatlerinden başlayarak, onların oluşturduğu toplumun olgunlaşma ve gelişme serüvenine kadar ulaşan bir İslam medeniyetinin ortaya çıkmasında, tarih boyunca çok büyük ve değerli bir rol oynamıştır. Tasavvufun ilahi aşk, sevgi ve müsamahayla yoğurarak eğittiği ruhlar; edindikleri kemâlâtları ve hoşlukları toplumun başka fertleriyle paylaşmış, tasavvufun kurumsallaşmasıyla ortaya çıkan tarikatlar vasıtasıyla, bu mâneviyat ruhu büyük halk kitlelerini tıpkı seçkin eğitimden geçirmiştir.
Tekke, zaviye ve derg âhlar, İslam’ın insanoğluna hizmete sunduğu yerler olarak, hem ilim hem nefis tezkiyesi eğitimi vermiştir. Lakin bununla da yetinmemiş tıpkı vakitte toplumun toplumsal hizmet düzeneği olarak, gerektiğinde açların ve fakirlerin doyurulduğu bir aş meskeni, gerektiğinde yolculara sıcak bir çorba sağlayan bir kervansaray, gerektiğinde tıbbi tedavilerin yapıldığı bir şifahane olarak kullanılmıştır.
Tasavvufun ontolojik bakış açısından kaynaklanan derin niyet hazinesi ve en ince hisleri çağıran ilahi aşk öğretisiyle yeşeren tasavvuf edebiyatı ile sûfi literatürün içerdiği benzersiz eserler, bu niyetin derinliğini ve inceliğini gösteren şaheserler ortaya çıkmış, bu eserler asırlarca çeşitli lisanlara çeviri edilip okunmuş ve okutulmuştur ve hala da birebir ilgiyi görmeye devam etmektedir.
İktisadi hayatta, zühd ve kanaat ile ticaret hayatında ahlak ve adaleti gözetmeyi salık veren tasavvuf, gündelik ve iktisadi hayatın içinde, bireyin şuurunu mânevi boyutla her daim canlı tutarak var olmayı sürdürmüştür.
Öte yandan İslam medeniyetinde bilhassa Osmanlı periyodunda, padişahların her birinin bir tarikata intisap etmesi, tasavvuf öğretisinin toplumun en alt katmanlarından en üst seviyelerine kadar her türlü insanın muhtaçlığına yanıt veren bir yapı olduğunu göstermektedir. İslam medeniyeti tarihine bakıldığında, Ortadoğu’dan, Anadolu’ya, Kafkaslar’a ve daha kaç uzak coğrafyaya uzanan fetih hareketlerinde veya bağımsızlık savaşlarında, sûfilerin yalnızca tekkelerine çekilip dünyayla bağını koparmış bireyler olmadıkları tam bilakis İslam toplumun gereksinim duyduğu her alanda en ön saflarda yer aldıkları görülmektedir. Hakikaten bir çok savaşta, bir çok tarikat mücahit dervişlerden oluşan kendi alayını kurarak, cihâd-ı sagir dedikleri savaşlara katılmış ve ulu zaferler elde etmişlerdir. Özetle bu çalışmanın konusu, tasavvufun, İslam tarihi boyunca inşa ve gelişim kademelerini takiben, toplumsal, siyasi, iktisadi, askeri hayata katkıları, kültür ve sanat alanlarındaki üretimlerini aktarmaktır. İslam Medeniyetinin tasavvufla olan deruni bağını ortaya koymak ve tasavvufun bu medeniyete olan katkılarını dikkate sunmaktır.
MELAHAT BEKİ KİMDİR?
1980’de Bingöl’de doğdu. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo TV-Sinema Kısmından 2002 yılında mezun oldu. 2007 yılında Marmara Üniversitesi Toplumsal Bilimler Enstitüsü Tasavvuf Bilim Kısmında, Prof. Dr. Mahmut Erol Kılıç danışmanlığında hazırladığı “Said Nursi ve Tasavvufi Görüşleri” isimli Yüksek Lisans çalışmasını, 2014 yılında Prof. Dr. Süleyman Derin danışmanlığında hazırladığı “İbn Atâullah, Hikem-i Ataiyesi ve Hikem Geleneği” isimli doktora çalışmasını tamamladı.
1997 yılından bu yana gazeteci olarak çalışan muharrir, Ulusal Bir Televizyon kanalında haber editörü olarak misyon yapmakta, akademik ve ilmî çalışmalarına devam etmektedir.