Geçen hafta “Aksaray’daki meşhur cadıyı nasıl yakaladık?” başlığıyla verdiğimiz “Eski İstanbul polisleri anlatıyor” tefrikasının ikinci kısmına devam ediyoruz.
Galip Bey’e İstanbul zabıtasında “Cinayetçi Galip” derler. Galip Bey, 34 yıldan beri İstanbul zabıtasının cinayet, hırsızlık, tehdit ve ahlaki zabıta kısmında çalışmış, büyük muvaffakiyetler göstermiş çok bedelli bir memurdur.
Kendisine anılarını sorduğum vakit yüzlerce olay içinden hangisini anlatacağını kestiremedi. Sonra gelişi hoş başladı:
Bir kış sabahı… Erkenden İstanbul Polis Müdüriyeti cinayet masasına bir telefon… Feriköy’ünde gizemli bir cinayet olmuş, ipucu elde etmek müşkül görünüyor. Cinayet masası memurlarının bu sıkıntıyı tahkikleri lazımdır.
Kalktık Feriköy’üne gittik. Şimdi tamamlanmamış bir konut… Bir yatak odası. Köşede bir konsol, karpuz lambalar. Bir kenarda büzülmüş bir yatak. Orta yaşlı bir adam kanlar içinde yatıyor. Ağzına sarı bir havlu tıkılmış. Bedeni bıçak yaralarından delik deşik… Cinayetten önce ağzına havlu tıkandığı için gözleri can havliyle kocaman kocaman açılmış.
Tahkikat, tahkikat, tahkikat…
Hiçbir ipucu yok… Cinayeti karakola aktarlık yapan maktulün en yeterli dostu olan karşıki bakkal haber vermiş. Maktul aktarmış… Bakkalı isticvap ettik:
“Her sabah dükkanını erken açardı. Bu sabah açmadı. Merak ettim. Çırağı meskenine gönderdim. Kapısı açılmadı. Merakım tamamıyla arttı. Pencereden içeri baktım. Görüntüyü görünce aklım başımdan gitti. Karakola koştum…”
Bakkal, aktarın eski ve çok sevdiği bir dostu idi. Hüngür hüngür ağlıyor, kendisini yerden yere vuruyordu:
“Ah ben onsuz nasıl yaşarım? Nesim varsa satacağım, savacağım, ona hoş bir mezar yaptıracağım!”
Bakkalın bu derin hüznü bize de dokundu.
Fakat tahkikat esnasında bir şey nazarı dikkatime çarptı. Bakkal cesede bakamıyordu. İçimden “Belki çok sevdiği dostunun ölüsüne bakamıyor” dedim.
Fakat içime bir kurt düştü. Bakkal bu vakitlerde sıkıntısını unutmak için rakı içiyor, gece meskene geç geliyor, fevkalade masraf ediyordu.
BAKKALI SIKIŞTIRMAYA BAŞLADIK
Soranlara “Ah dertliyim!” diyordu. Lakin onun bu kadar parayı nereden bulduğuna kimse akıl erdiremiyordu. Bu sefer onun hakkında tahkikat yapmaya, kendisini biraz sıkıştırmaya başladık.
Bir gün bakkal, “Artık ben arkadaşımın meskeninin karşısında oturamam. Yüreğim kaldırmıyor. O meskeni görmek bile istemiyorum” dedi.
Dükkânı kiraya vermeyi kararlaştırdı. Dükkânın camına “kiralık dükkân” kâğıdını yapıştırınca kuşkularım tamamen arttı. Bakkalı uygundan uyguna sıkıştırmaya başladık.
ALTIN BABASI AKTAR
O dostunun vefatı için gözyaşları ortasında kendisini yerden yere vuran vefalı arkadaş bir bir itiraf etti. Aktarın çok parası varmış. Kendisine “altın babası” derlermiş. Bunun paralarının nerede olduğunu da yalnız çok samimi dostu bakkal bilirmiş. Aktarın meskende olmadığı bir vakitte bakkal bir arkadaşıyla bir arada cinayetin olduğu konuta saklanmışlar.
Aktar yatmak üzere odasına girince üstüne atlamışlar, havluyu ağzına tıkınca!…
Ertesi günü de bakkal kendi yaptığı cinayeti polise ihbar ediyor!
***
Galip Bey hatırlarını biraz yokladı:
Bir vakitler İstanbul’da Aşık Ömer diye bir kabadayı türemişti. Ona buna, esnafa, tüccara fevkalade mektuplar muharrir, herkesi mevtle tehdit ederek para isterdi.
Aşık Ömer’den pek fazla korkan esnaftan, tüccardan birçokları bu kabadayının istediği parayı kendisine teslim ederlerdi.
Bir gün Bünya isminde güçlü bir tüccar bize Aşık Ömer’in mektuplarından birini getirdi. Aşık Ömer mektubunda külliyetli bir para istiyor ve “Yarın mağazana geleceğim. Şayet parayı vermezsen akşam üstü kendini ölmüş bil” diyor.
Bünya Efendi’yi harikulade bir telaş almıştı. Bunun üzerine bize müracaat etti. Ben mağazasına gittim, mektupta, “Eğer polise haber verirsen halin haraptır. Mağazada polise emsal birini görürsem hiç sormadan, soruşturmadan ateş eder ikinizi de öldürürüm” diyordu.
Bunun için mağazada ben çırak kıyafeti girdim. Bir süre sonra dükkâna hain bakışlı bir adam geldi. Hani kıpırdasan öldürecek üzere bir vaziyet… Dik dik etrafa baktıktan sonra bana sordu:
– Ulan… Sen çırak mısın burada?
– Evet efendim!
BANA BAK ÇORBACI!
Sonra Bünya Efendi’ye döndü. “Bana bak çorbacı… Burada benim bir emanetim varmış!” derken herifin üzerine atıldım. Bir saat sonra İstanbul’un meşhur Aşık Ömer’i karakoldaydı.
Şimdi düşünüyorum da… Hırsız, katil yakalarken ne tehlikeler, ne vefatlar atlattım. Kesinlikle ki bugün uğraştan yaşıyorum. Artık bana hepsi bir düş üzere geliyor.
***
Bir kış… Dayanılmaz bir kış… Şehremini’ne bir hırsız çetesi musallat olmuştu. Adeta her gece birer meskeni soyuyorlardı. Amirim beni çağırdı.
“Bu hırsızları senden isterim!” dedi.
Lapa lapa kar yağdığı bir gece… Şehremini’nde Deniz Abdal Mahallesi’nde bir yere gizlendim. Vakit gece yarısını geçti. Bir de baktım. Karşıdaki sokaktan üç kişi belirdi. Ben bu semt halkının hepsini tanıdığım için bütün dikkatimi gözlerimde toplayarak, bu gece ziyaretçilerini uzaktan seçmek için çalıştım.
Fakat beyhude, tanıyamadım. Önümden geçtiler. Ben de yerlere sürüne sürüne artlarından… Gureba Hastanesi’nin gerisinde bir meskeni gözlemeye başladılar.
Artık kuşkum kalmamıştı. Hırsız çetesi bunlardı. Yavaş yavaş yanlarına gerçek yürüdüm. İlerlemeye başladım.
ARTIK VEFAT MUHAKKAK
Fakat bu esnada karda yavaşça ayağım kaydı. Üç meçhul adamdan biri başını çevirince beni gördü. Ve bir anda hepsi birden üzerime atıldı. Karanlıkta üç büyük pala parıl parıl parladı.
İçimden, “Artık vefat muhakkak!” diyordum.
Fakat ne de olsa gençlik, biraz cüret te var… Tabancama sanıldım. Ateş etmeye başladım. Artık son kurşunlarımı harcıyordum. Zati onlar da kurşunların bitmesini bekliyorlardı. Nasıl olsa mevt muhakkaktı. Çabucak ortalarına atıldım. Tabancamı o denli kullanmaya başladım.
Delice yüreğimden korktular. Kaçmaya başladılar. Lâkin gecenin karanlığına karşın içlerinden birisini tanıdım. Balıkçı Hüsnü isminde fevkalade bir sabıkalıydı.
Ertesi günü kendisini yakalayıp kısa bir isticvap… Hırsız çetesinin öteki efradı da meydana çıktı.
(Gecenin karanlığında üç pala ışıl ışıl parladı, Akşam, 6 Aralık 1933)
HAFTAYA: Polis müdüriyetine gönderilen şeker kutusu